Szacunek, życzliwość, serdeczność. Bratnia – przyjacielska dłoń. Więź. Jakże często wspominałem, przemycałem drobiazgi. Bo taką w danej chwili odczuwałem potrzebę. Bo choć słowem, na odległość pragnąłem wyrazić to co we mnie, czystą wdzięczność, podziękowanie. Bo warto. Bo tak powinien wyglądać świat.
Raptem przed tygodniem, znalazłem się w niezwykłym miejscu. Stary, opuszczony drewniany dom, figlarne i chytre sztachety, pochylające się ku sobie, jakby chciały obmówić przechodnia
Siadając do napisania poprzedniego wpisu zatytułowanego ,,Spuścizna”, można było mieć przekonanie, że rozdział ten, w pewien sposób jest już zamknięty. Skończony. Wyfrunął w świat, jakby podsumowując cały dorobek jaki pozostał po znakomitym fotografiku, Wiktorze Wołkowie. Tym bardziej, jakże miła niespodzianka spotkała
Tytuł tego wpisu po prawdzie tkwił we mnie już od kilku lat. Miał brzmieć: ,,Opowieści fotografią pisane”. Ostatnie dni uzmysłowiły mi jednak pewien smutny fakt, iż Osoby o których pragnę opowiedzieć wszystkie odeszły do innego świata. Tym ostatnim był Pan
oraz podtytułem: ,,NA GANKU O POLSKOŚCI" Mijają już trzy lata od Naszych ostatnich ,,Skansenowych spacerów”. Najwyższa więc pora by powrócić z kolejnymi opowieściami. A powrót ten jest powrotem szczególnym, bo właśnie do miejsca, gdzie przebywaliśmy ostatnio. To drogi i rozdroża Podlasia,
Niedawno byliśmy na Świętej Górze Grabarka, pozostańmy więc jeszcze w tych klimatach, a słowem i obrazem dzisiejszego wpisu niechaj będą treści z unikatowej książki nieżyjącego już księdza mitrata Grzegorza Sosny, oraz zdjęcia z tegorocznych podróży po Podlasiu. ,,Święte miejsca i
Minęło 15 lat, kiedy pierwszy raz odwiedziłem to miejsce. Był podobnie upalny sierpień. Podróżując wówczas po Podlasiu rowerem spotykałem podążające piesze pielgrzymki, niosące drewniane krzyże. Mnóstwo krzyży. Różnej wielkości, w różnych odcieniach. Czasem przysiadałem z pielgrzymami gdzieś na poboczu dróg
Kilka tysięcy stron, kilkanaście kilogramów… a to wszystko o jednej tylko krainie, zwanej Podlasie. Po raz kolejny zaglądam na półkę swojej biblioteczki. Jakiś czas temu dwa wpisy ilustrowałem już lekturą z podlaskiej ziemi. Było to przy okazji opowieści o Wiktorze Wołkowie oraz Simonie
,,W lasach dawnej Puszczy Mielnickiej, zwanych także Lasami Nurzeckimi lub Radziwiłłowskimi jest wiele ,,świętych miejsc”, o których miejscowa ludność snuje barwne opowieści, przywodzące na myśl rosyjskie bajki: o zapadłych w ziemię cerkwiach, podziemnych korytarzach z ukrytymi skarbami, świętych pustelnikach i
Miało być o kolorach w fotografowaniu. I zapewne pośrednio o nich też będzie, bo przecież kolorem jesteśmy otuleni, ba – nawet pławić się w nich możemy do woli. Czerpać z obfitości boskich darów bez ograniczeń. Letnie, ubiegłoroczne tygodnie pozwoliły by nasycić się kolorem
