Czyli rzecz o niebiańskiej buchalterii, ale nie tylko. Bo czy jest ktoś wśród Was, kto nie słyszał przypowieści o pieniądzach i skarbonie? O wdowim groszu wrzuconym do skrzynki ofiarnej? O połyskujących złotych monetach bogaczy i zwyczajnym, małym pieniążku wdowy? Oczywiście, tam wysoko,
,,Nad Bieliczną trawa aż po pas, Nad Bieliczną Lackowa stoi w chmurach, Nad Bieliczną rosną lasy pełne malin i borówek, Nad Bieliczną płacze dobry Bóg. A w Bielicznej tylko cerkiew ukryta W kępie drzew jak w zielonym kożuchu. W środku krzyczą świętokradcze napisy na ścianach, Poprzez sufit
,,Groby to najmądrzejsza księga. Nie dowiesz się od żywych, co dowiesz się od umarłych. Przejdź się po wsi, co się dowiesz? O, w garstce byś to wszystko zmieścił. A pogadaj z grobami. Niby żył, umarł, świeć Panie nad jego duszą.
Zazwyczaj taki przelicznik przemawia do wyobraźni, choć czasy zmieniają się gwałtownie i zaskoczeniem dla mnie nie będzie jeśli za kilka lat ktoś nie będzie posiadać wiedzy ile to ten hektar wynosi lub skąd się bierze :-) Dla nich więc przypomnienie, 1
Agápē – to najwyższa forma miłości. Uniwersalna, bezwarunkowa, wszechobecna miłość, która istnieje niezależnie od sytuacji. Już za czasów Homera słowo to tłumaczono jako życzliwość, szacunek, uniesienie, przyjaźń, przychylność. Są miejsca, które przesiąknięte jakby niewidocznym światłem, nierozpoznawalnym zapachem, specjalną aurą rozpostartą jak
,,Narody, podobnie jak ludzie, określają swoją tożsamość nie tylko przez sposób, w jaki przeżywają swój los, ale także przez sposób, w jaki nadają mu sens. Polacy przekuli stulecia nieszczęść w przykład godności, Żydzi zmienili męczeństwo w chwałę. W wypadku nas,
oraz podtytułem: ,,NA GANKU O POLSKOŚCI" Mijają już trzy lata od Naszych ostatnich ,,Skansenowych spacerów”. Najwyższa więc pora by powrócić z kolejnymi opowieściami. A powrót ten jest powrotem szczególnym, bo właśnie do miejsca, gdzie przebywaliśmy ostatnio. To drogi i rozdroża Podlasia,
Podniośle, kwieciście, świątecznie, wystawnie, dostojnie, procesjonalnie, elegancko, niedzielnie, szczególnie. Właśnie tak!!! Może nie uwierzycie, ale taki obraz miałem w głowie na długo przed wyjazdem do Rumunii. Z jednej strony nie miałem pojęcia z czym się spotkam na miejscu, ale gdzieś
Pierwszy swój wpis z Rumunii zatytułowałem ,,Spotkanie”. Tych spotkań było wiele. Nie wszystkie radosne, kolorowe, przyjazne. Każde z nich inne. Zachwycające, zdumiewające, oryginalne, ale też dostarczające ogromnych pokładów smutku, refleksji, niemocy. Za czas jakiś dotrę z pewnością i do nich
Kiedy czerwcową porą siadałem by zredagować kolejny wpis blogowy, zatytułowany ,,Ojczyzna Flâneura”, nawet przez myśl mi nie przeszło, że po dwóch miesiącach życie dopisze dalszy ciąg. Widocznie Ktoś miał inne plany podsuwając mi gotowy materiał dopełniający jakby klamrą czas Igrzysk
