Siadając do napisania poprzedniego wpisu zatytułowanego ,,Spuścizna”, można było mieć przekonanie, że rozdział ten, w pewien sposób jest już zamknięty. Skończony. Wyfrunął w świat, jakby podsumowując cały dorobek jaki pozostał po znakomitym fotografiku, Wiktorze Wołkowie. Tym bardziej, jakże miła niespodzianka spotkała
Tytuł tego wpisu po prawdzie tkwił we mnie już od kilku lat. Miał brzmieć: ,,Opowieści fotografią pisane”. Ostatnie dni uzmysłowiły mi jednak pewien smutny fakt, iż Osoby o których pragnę opowiedzieć wszystkie odeszły do innego świata. Tym ostatnim był Pan
Powoli staje się to tradycją, iż z kolejnego wypadu zabieram do domu ze sobą książkę z dedykacją. A w ostatnich latach Beskid Niski przoduje w tym bezspornie. Mogę rzec, że podobnych reguł u mnie więcej. Bo kiedy czerwiec nastaje na
Kilka tysięcy stron, kilkanaście kilogramów… a to wszystko o jednej tylko krainie, zwanej Podlasie. Po raz kolejny zaglądam na półkę swojej biblioteczki. Jakiś czas temu dwa wpisy ilustrowałem już lekturą z podlaskiej ziemi. Było to przy okazji opowieści o Wiktorze Wołkowie oraz Simonie
,,Co każdy hitlerowski rabuś polskich dzieł sztuki trzymał jesienią 1939 roku w kieszeni? Tajne niemieckie listy najlepszych obrazów i rzeźb przeznaczonych do rekwizycji? Fotografie arcydzieł z naszych zbiorów? Bynajmniej. W kieszeni zawodowego niemieckiego grabieżcy tkwiła książka. Polska książka. ,,Zbiory polskie. Archiwa
Kilka dni temu usłyszałem ciekawe spostrzeżenie, o smakowaniu życia. Że nie ilość daje nam szczęście, ale smak tego co dobre, i głębokie wyczucie tego smaku. Ale by ten smak poczuć, to nie można przełknąć tego czego doświadczamy. Trzeba to potrzymać w ustach. Podobnie
Zapraszałem Was dotychczas najczęściej gdzieś na pobocze kraju, nierzadko na jego skraj, chociaż przed miesiącem za przyczyną Pana Lechosława Herza zajrzeliśmy niejako w samo centrum na mazowieckie ziemie. Opowieści Pana Lechosława to Jego włóczęga po drogach i bezdrożach niziny oplatającej
,,Idziemy. Spieszymy się. Biegniemy. Byle szybciej. Do przodu. Miejskie społeczeństwa są bezlitosne. Narzucają tempo. Porywają ze sobą, jak wezbrana rzeka. Nie można temu prądowi stawić czoła. Przed laty w jednej z suwalskich wsi spotkałem kobietę. – Pan skąd? – zapytała.
Mija już blisko rok, odkąd ostatni raz wrzuciłem post z bibliotecznej półki. I co tu poszukać na usprawiedliwienie tego faktu, skoro tyle książek
Od wielu lat, podczas świątecznych biesiad rodzinnych sięgamy do starych albumów oraz kilku wiekowych już pudełek po papierze fotograficznym, które zawierają dziesiątki czarno – białych zdjęć. To prawdziwy rytuał, choć wiele z nich znamy, odciśnięte niejako na pamięć. Utrwalone twarze,
