Zastanawiałem się ostatnio jakim wpisem chciałbym rozpocząć Nowy Rok. Gdzie tym razem Was zabrać, jakim słowem opowiedzieć, które refleksje z życia przywołać… A obraz? By był bliski, by dopełniał myśli, może choć w drobnym szczególe, detalu, by sięgnął w głąb mnie… Nas… wszystkich
Lubicie jeździć pociągiem? W ostatnich latach, incydentalnie wsiadam do niego, można nawet rzec, czynię to od wielkiego dzwonu. Niestety, podróżowanie samochodem odbiera tę przyjemność, jaką było/jest podziwianie krajobrazu przez okno toczącego się wolno wagonu kolejowego. Nie wspomnę o zawieraniu nowych znajomości, poznawaniu niezwykłych historii,
Kilkukrotnie zapraszałem Was w Beskid Niski, ostatni raz raptem przed niecałym tygodniem. Lubię te miejsca, wiele ścieżek darzę sentymentem, wspomnienia z nich są bardzo bliskie i wyraźne. Dziś więc postanowiłem ukazać ten świat raz jeszcze ale od innej strony, a impulsem do tego,
W odczycie pod wymownym tytułem ,,Blaski i nędze wygnania”, Józef Wittlin zauważa, że wygnaniec to ,,człowiek pozbawiony czasu. To znaczy tego czasu, który upływa właśnie w jego ojczyźnie”. I dalej wyjaśnia: ,,czas na wygnaniu jest zupełnie inny. Jest to czas
Jak ten czas umyka… mam wrażenie, że od ostatniego wpisu z bagien minął dopiero rok, ale kiedy spoglądam na daty, aż trudno uwierzyć, że pierwszy z nich ukazał się prawie idealnie przed trzema już laty. Dawno mnie tam nie było. W ubiegłym
Kilka tysięcy stron, kilkanaście kilogramów… a to wszystko o jednej tylko krainie, zwanej Podlasie. Po raz kolejny zaglądam na półkę swojej biblioteczki. Jakiś czas temu dwa wpisy ilustrowałem już lekturą z podlaskiej ziemi. Było to przy okazji opowieści o Wiktorze Wołkowie oraz Simonie
Są cztery. Format ich niewielki. W zasadzie poszczególne tomiki mieszczą się w męskiej dłoni. Oprawne w płótno, z wytłoczonymi na okładce snycerskimi motywami zdobniczymi rodem z Tatr, stąd seria zapewne ,,tatrzańską” zwana. Na mojej bibliotecznej półce od lat niepozorne, choć często do nich zaglądam,
Kiedy Zygmunt Krasiński – jeden z trójcy wieszczów – siadał w roku 1835 w Wiedniu pisząc swój chyba największy dramat zatytułowany Irydion, nawet nie mógł przeczuwać, że słowami: ,,Polska to ziemia mogił i krzyży”, po kolejnych stu latach tak trafnie
,,Pojęcie ,,Genius loci” mieści się niewątpliwie w kręgu określeń ściśle związanych z niematerialną wartością krajobrazu. Duch miejsca rozumiany jest bowiem jako zespół właściwości, które nadają określonej części środowiska człowieka – poszczególnym miejscom – obiektom, domom i zespołom, miastom, ogrodom, wreszcie
,,Roztoczańskie pagóry, żywiczny zapach lasów, malownicze doliny rzek z kaskadami wodospadów. Dostojne piękno i zaskakująca różnorodność krajobrazów, cisza i spokój, czyste powietrze, wartościowe zabytki i bogata w wydarzenia historia.” Tak zalety tej krainy opisywał Włodzimierz Wójcikowski w swoim przewodniku po
