LUBIĄ JĄ OCZY

Zapytać kogoś z czym kojarzy się wiosna, to zapewne przewaga otrzymanych odpowiedzi będzie podobna. Z zielenią. Bo przecież to kolor wegetacji, życia, nadziei. Po kilku miesiącach szarych, mniej barwnych, tym bardziej, że i zima w wielu miejscach nie dopisała, bardzo wyczekiwałem na porę, podczas której wszystko budzi się do życia. Która uspokaja, sprawia że stajemy się wolni, chętni do wielu, nawet najtrudniejszych wyzwań. Abstrahując od sytuacji za oknem, choć szczerze, to przyznam Wam się, że w okresie tym najbardziej brakowało mi kontaktu z przyrodą. Izolacja w takim okresie to prawie jak znęcanie się nad naszą psychiką. Ale od dnia wczorajszego nastąpiły duże zmiany w tej kwestii. Długo wyczekiwane.

Nie czekałem z decyzją. Plecak na plecy i wsiadam do samochodu. Przecież las prawie każdy ma na wyciągnięcie ręki. Do tego najbliższego mam ok 5 kilometrów. Zwyczajny. Przeważnie bukowy. Strzelisty. Ale są fragmenty gdzie skupisko różnorakich drzew i krzewów też jest. Jedne jeszcze bezlistne, z nagimi konarami, inne wręcz zapraszające, uśmiechające w promieniach słońca.

Kiedy spaceruję w takim terenie, wspominam często Tatę. Pochodził z małej, cichej wioski. Przyroda nie miała przed nim tajemnic. Pamiętam jak wystarczyło, że spojrzał na drzewo, krzew, korę, liście i już wymieniał… olsza, osika, wierzba, jarząb, topola, jesion, grab, leszczyna, wiąz, dąb, buk, brzoza, czeremcha… można długo wymieniać… Obcował z przyrodą od dziecka. Podobnie było z grzybami. Nazewnictwo, miejsce występowania, wszystko przychodzilo naturalnie. Łatwo. Powracam do tych chwil, jakby z jeszcze większym szacunkiem. Zachwytem. Podziwem.

Ale odbiegam w temacie… dziś tekstowo krótko…

Zapraszam do świata w kolorze nadziei… do miętowej zieleni 🙂 Do koloru, który kojarzy się z życiem, harmonią, świeżością. Do koloru, który potrafi uzdrawiać, wzmacniać, podtrzymywać na duchu. Który wprowadza ład i wewnętrzny spokój. Który dokonuje w nas zmian.

,,Raz ktoś, ośle­pł­szy, chciał się lu­dziom zwie­rzyć
Ze swej tę­sk­no­ty za ko­lo­rem tra­wy,
Agre­stu, owsa, szma­rag­dów ja­skra­wych,
Je­zior głę­bo­kich. – Nikt nie był cie­ka­wy.”

Maria Pawlikowska – Jasnorzewska – ,,Cud zieleni”