CZŁOWIEK PRZEZ WYSOKIE C

Gdybym miał opowiedzieć o początku, muszę cofnąć się do dnia, kiedy wzrok mój przykuła okładka pewnej książki. Tytuł jej brzmi: ,,Tempo di Roma” Alexisa Curversa. Szperając w sieci by dowiedzieć się o niej czegoś więcej, trafiłem na następujące słowa: ,,Bywają książki, które, choć może nie zdobędą szerokiej popularności, szybko stają się ulubioną lekturą kręgu wtajemniczonych. Przekazywane z rąk do rąk, stopniowo krąg ten poszerzają, a ich znajomość służy za znak rozpoznawczy ukrytej wspólnoty, pozwala nawiązać nić porozumienia z kimś zupełnie obcym.

„Tempo di Roma” to jedna z tych powieści, w których miasto nie jest tylko tłem, ale jedną z postaci, bohaterem równoprawnym z ludźmi, a może nawet od nich ważniejszym.

Podkreślają to wspaniałe ilustracje – fotografie Wojciecha Plewińskiego, plon podróży odbytej jesienią 1957 roku. Piękna książka: i jako lektura, i jako dzieło sztuki edytorskiej!”

Takie były początki. Jak już łatwo wywnioskować z tych słów, książka powyższa znajduje się na mojej bibliotecznej półce. Tak zacząłem poznawać postać Pana Wojciecha Plewińskiego. Poprzez niezwykłe fotografie zawarte w bardzo ciekawej książce.

Może to zbliżający się wielkimi krokami wiosenny czas, a może okrągła rocznica 10-iu lat jakie upływają w przyszłym miesiącu od mojej niezapomnianej włoskiej podróży (zawarte wspaniałe znajomości, delektowanie się wysublimowanymi krajobrazami, klimatem włoskich miasteczek i wiosek) powodują, że postanowiłem powrócić do posiadanych albumów. Fotografii, które za każdym razem zatrzymują mnie na dłużej. Na które z każdym kolejnym rokiem spoglądam z jeszcze większą przyjemnością, nostalgią, sentymentem. Za czymś co znajome z dziecięcych nierzadko lat, zapamiętane w biało – czarnych barwach.

Podobnie jak u Pana Wojciecha Plewińskiego, który mówi: ,,w czarno – bieli mogłem powiedzieć więcej, mocniej. W kolorze każdy przedmiot świeci po swojemu. Trzeba szukać proporcji, wagi przestrzeni i barw. Fotografując Włochy w 1957 roku nie patrzyłem kolorem, nie był mi potrzebny”

Postać Pana Wojciecha Plewińskiego można ukazać na wiele różnorakich sposobów. Najprościej, w wielkim skrócie, można uczynić to poprzez liczby, które każdorazowo przywoływane są przy Jego dorobku artystycznym czy biograficznych notkach. Bo jakże przejść obojętnie obok ośmiuset dwudziestu udokumentowanych na fotograficznej kliszy spektakli teatralnych, ponad pół tysiąca wykonanych okładek dla tygodnika ,,Przekrój”, dziesiątek tysięcy zdjęć wykorzystywanych do reklam, mini reportaży, różnorakich ilustracji. Portretów, aktów, wystaw. A jak nie zatrzymać się przed niezwykłym wiekiem Mistrza, bowiem za trzy lata obchodzić będzie swoje setne urodziny!!!

,,To jeden z najwybitniejszych polskich artystów fotografii. Fotografie Wojciecha Plewińskiego, prezentowane na wystawach na całym świecie i wielokrotnie nagradzane, stały się kroniką ważnej epoki w historii polskiej kultury. Ze wspomnień wybitnego fotografa wyłania się nie tylko niepowtarzalny życiorys artysty, człowieka wielu pasji, lecz także niebanalny, pełen anegdot obraz minionego czasu. Z jego zdjęć patrzą na nas piękne dziewczyny, niezapomniane ,,przekrojowe kociaki”, które przez lata zdobiły okładki najpopularniejszego PRL-owskiego tygodnika. Ich zazdrośni narzeczeni niejeden raz robili awantury w redakcji ,,Przekroju”, wściekli z powodu odważnych zdjęć swoich ukochanych, które oglądała cała Polska.”

,,Roman Polański tańczący na stole, Maryla Rodowicz w kasku na tle ,,malowniczej” Huty Katowice. Najodważniejsza sesja Anny Dymnej w negliżu pośród polnych kwiatów. Intymny portret małżeństwa Komedów. Nadzwyczajne zdjęcia Wojciecha Plewińskiego zapisały się już w historii. Legendarne postaci uchwycone w legendarnych ujęciach.”

I w podobny sposób można by długo, bardzo długo, nie kończąc nigdy rozpoczętego wątku. Bo jak próbować opisać kilkadziesiąt lat życia z aparatem fotograficznym w dłoni? Opisać ścieżki po których poruszał się i nadal porusza ten wielki Artysta? Przywołać postaci, sytuacje, wydarzenia? Obraz ten zawsze pozostanie niepełny, a czasem jedynie nieznacznie tylko dotknięty.

W sieci wiele prób opracowań. Warto sięgnąć, zapoznać się, choćby poprzez dostępne pozycje albumowe, choć często i one już nieosiągalne, trudne do zdobycia.

Tym mocniej więc powracam do niedawnego sobotniego przedpołudnia, kiedy było mi dane osobiście poznać tę niezwykłą Postać. Radować się z obdarzenia mojej osoby ogromnym zaufaniem, przez podjęcie i goszczenie mnie w swoim domu.

By poznać tembr głosu, spojrzeć w oczy, które widziały tak bardzo dużo, by wysłuchać z ogromnym zainteresowaniem wielu ciekawych historii z Jego życia.  Nadzwyczajne to dla mnie chwile. Czas, który pozostanie na zawsze w pamięci.

Jakże inną wymowę mają teraz albumy Pana Wojciecha Plewińskiego spoczywające na półce mojej biblioteki. Ktoś pięknie powiedział przed laty, że wartość książki o wiele większa, kiedy ofiarowana, z dedykacją, dotknięta dłonią Autora. To ekskluzywne w wymowie i podobne w odczuciu.

Jeszcze więcej? – Fotografem to ja jestem może w jednej piątej. Zawsze ważniejsze były sporty, pasje. Zawsze ważniejszy był sprzęt do nurkowania, dobra maska i fajka niż porządny aparat. Kiedy polowałem, strzelba była pierwsza na stanowisku, aparat chowałem pod puchówką, żeby się nie pocił. Wszystko to wydawało się cholernie istotne, a teraz myślę, że mnóstwo czasu straciłem.

Ale myślę też sobie, nie żałuj niczego, niczego z tego, co przemija, tego, co niepowtarzalne. To się odrodzi w innym człowieku, w innym pokoleniu, w innym układzie, będzie trwało.

 ,,Życie to nieustanny bieg, z ogromną przyjemnością zaczynam dostrzegać jak wiele zadowolenia daje rozmowa z drugą osobą” – to słowa Pana Wojciecha, kiedy żegnaliśmy się. Dziękuję!

Panie Wojciechu, Ogromnie Dziękuję za ofiarowany mi przez Pana czas. To był dla mnie zaszczyt!!!