SPOTKANIE

Kiedy czerwcową porą siadałem by zredagować kolejny wpis blogowy, zatytułowany ,,Ojczyzna Flâneura”, nawet przez myśl mi nie przeszło, że po dwóch miesiącach życie dopisze dalszy ciąg. Widocznie Ktoś miał inne plany podsuwając mi gotowy materiał dopełniający jakby klamrą czas Igrzysk w Paryżu. Niezwykłe to koleje losu. Tym bardziej, że zmaterializowały się w odległych zakamarkach Rumunii 🙂

Monastyr Mołdawica, senna wioska, popołudniowe słońce. Na dziedzińcu klasztornym gwar. Postacie przeniesione jakby z innej epoki. Owszem, bywało podobnie niegdyś, onegdaj, może przed laty. Choć kilka wcześniejszych dni pozwalało przypuszczać, że gdzie jak gdzie, ale na terenie rumuńskiej Bukowiny czas zatrzymał się przed wiekami.

Niesłychane Spotkanie. Bajkowy koloryt. Niewysłowiona radość.

Prawdziwe święto lokalnej społeczności. Wręcz spotkanie rodzinne. Najbliżsi. Osoby z odległych lat, ale i młodość. Ba – kilku lub kilkunastoletnie pociechy spoglądające dumnie na starszych. Istna sztafeta pokoleń. Bo przecież nie opadł jeszcze kurz. W umysłach ludzkich nadal wybrzmiewają dźwięki narodowych hymnów, w powietrzu unoszą się okrzyki dopingu. Czas zbiorów. Plony naznaczone nierzadko wieloletnimi wyrzeczeniami, hektolitrami wylanego potu. Może chwilami zwątpień, kryzysów, niepowodzeń.

Ale dziś prawdziwe Święto!!! Łzy radości. Wszechogarniający uśmiech. Duma. Chluba. Skarb.

I nawet aura oświetla całość ciepłymi promieniami słońca.

Powitanie Ancuţy Bodnar. Złotej i srebrnej medalistki Igrzysk Olimpijskich w Paryżu. Młodej wioślarki, raptem 25 wiosen życia, choć w swoim dorobku posiadająca już złoto z poprzednich Igrzysk w Tokio, kilkanaście krążków podobnej barwy przywiezionych z mistrzostw świata czy kontynentu. Wysoka, skromna, jakże mocno identyfikująca się ze społecznością z której wyrosła, ,,wypłynęła” na szerokie wody wioślarskich torów i akwenów.

Czas nagrody. Wzruszeń. Oddechu.

Jakże wiele we mnie wdzięczności. Że było mi dane uczestniczyć, współprzeżywać, dzielić tę radość. Wdzięczności za wyrozumiałość, serdeczność, poświęcony czas.

I jakże wiele szczęścia, że właśnie idealnie o tej porze, mogliśmy / mogłem podziwiać, tradycyjne stroje ludowe, które zajmują specjalne miejsce w kulturze i tradycji społeczności Bukowiny. Kiedyś posiadanie bogato ozdobionego stroju było sprawą prestiżu, nierzadko pokazywało stan majątkowy właściciela. To więcej niż ubiór. To wyraz dumy, odrębności, szacunku do tradycji, miłości do miejsca urodzenia i życia.

Tak niewiele. Koszula wykonana z tkaniny konopnej, lnianej lub wełnianej. Spodnie, spódnice, kamizelki, serdaki,  kapelusze, kolorowe chusty, szerokie pasy, charakterystyczne skórzane chłopskie sandały, ozdobne torby. Zdobienia, kroje. Dbałość o detal.

Niezapomniane przeżycie. Nieustanny podziw.

Drobna, ale jakże ważna część pielęgnowanej rumuńskiej kultury ludowej.  

Moje spotkanie z Rumunią. I będzie tych spotkań więcej. A kilka z nich spoza planu, sztywnego programu. Bo czy istnieją zbiegi okoliczności, pełne zachwytów i zaskoczeń? Nieplanowane, nawet niemożliwe by nazwać je  – wymarzone. Kiedy przywołuję tak bardzo świeże, żywe wspomnienia, spotkania, rozmowy, oglądane obrazy zza szyby autokaru, zastane sytuacje, obierane kierunki… Od – do. Ileż tego dokoła. Codziennie. W każdej godzinie. Co do minuty. By nie przeoczyć. By słuchać, by widzieć, by być.

Tym razem oszczędniej w słowie, niech obraz przemówi mocniej.

Bo i co dodać?

Chyba jedynie Dziękuję!!!

I tak bardziej osobiście.

Droga Ilario – Dziękuję za tych kilka słów w języku polskim wypowiedzianych do mnie na dziedzińcu Monastyru w Mołdawicy. Na Twoje dłonie – Podziękowanie za niesłabnący uśmiech kierowany przez Wszystkie oczy w mój obiektyw. Mam nadzieję, na spotkanie w przyszłości. Na poszerzenie wiedzy o Waszych tradycjach i społeczności.

Ancuţo – raz jeszcze wielkie Gratulacje!!! Wielu podobnych wzruszeń. Cieszę się, że było mi dane utrwalić te chwile. Ciężar złotego medalu na swej dłoni czuję do dziś.